Blog
Steun aan de Grieken commercieel?
Onlangs werd ik benaderd door een paar Griekse ondernemers met de vraag of ik interesse had in het opnemen van Griekse producten in mijn assortiment. Over het algemeen sta ik niet te popelen van enthousiasme wanneer een dergelijke vraag mij bereikt, maar in dit geval sprak de manier waarop deze Grieken zaken wilden doen mij aan. In tijden van economische laagconjunctuur zijn diepte investeringen niet op zijn plaats, in ieder geval niet bij mij in de winkel. Een manier van zaken doen waarbij producten op consignatiebasis worden aangeboden kan voor zowel de leverancier als de ook de winkelier een goede manier zijn om de producten in de markt te zetten. Daarnaast is het een feit dat Griekse producten kwalitatief zeer hoogwaardig zijn. Ook het gegeven dat Griekenland dagelijks in het nieuws is kan een kans, maar ook een bedreiging voor deze producten zijn. Door het één met het ander te combineren hoop ik dat deze toevoeging aan mijn assortiment een succes gaat worden. Dit mag als commercieel worden opgevat en dat is natuurlijk ook zo, daarvoor ben ik ondernemer. Ik heb een pakket gemaakt met uitsluitend Griekse lekkernijen. Dit pakket kost € 60,= Van de marge die ik maak op de verkoop van een pakket haal ik € 5,= af. Dit doet de Griekse leverancier ook, zodat per pakket een bedrag van € 10,= vrijkomt voor een doel gerelateerd aan armoede onder kinderen in Griekenland.
De mens komt vervolgens ook om de hoek kijken. Vele Grieken worden op dit moment extreem hard getroffen in hun bestaan. Ik heb het niet over de groep mensen die zich de afgelopen decennia door corruptie en manipulatie verrijkt hebben, maar over de gewone hardwerkende man en vrouw die op vrijdagmiddag te horen krijgen dat ze de volgende week niet meer op hun werk hoeven te komen. Dit is de wekelijkse praktijk en uitzicht op werk is er vervolgens niet. Dan te bedenken dat ook de kosten voor levensonderhoud en husivesting enorm zijn gestegen dan is armoede de uitkomst van dit gegeven. Steeds meer mensen leven op straat en zijn aangewezen op hulp van anderen. In de steden vindt men de meest schrijnende gevallen. We zijn al snel genegen om de schulvraag bij henzelf te leggen. En natuurlijk is dat ook zo, maar is hulp 'not done' vanwege het feit dat mensen gefaald hebben. Wat als wezelf in deze omstandigheid zouden zijn geraakt. Zou elke uitgestoken hand dan ook niet gewaardeerd worden. Ik heb mij altijd afgevraagd 'wat als?' Wat als ik failliet zou gaan, wat als we gedwongen zouden zijn ons huis te verlaten en wat als mijn kinderen mij vervolgens aankijken en ik het ook niet meer weet.
Ik heb met dit initiatief onlangs het nieuws gezocht en gekregen. In de Gelderlander van 22 oktober jl. is mijn initiatief opgenmomen en ook het Finacieel Dagblad heeft er aandacht aan besteed. Een link naar beide artikelen heb ik toegevoegd. Wanneer je vervolgens de reacties leest op een dergelijk artikel in de krant dan bekruipt mij een gevoel van onbehagen. We staan kennelijk zover van elkaar af dat we niet meer om elkaar kunnen geven. Een hulpactie wordt als onzin en belachelijk afgedaan. Onze wereld beperkt zich tot onze directe naasten.
Link Gelderlander:
Link FD: http://fd.nl/entrepreneur/473291-1110/met-grieks-lekkers-de-eurocrisis-te-lijf
Een leefbare stad begint bij jezelf
Een leefbare stad begint bij jezelf!
Te vaak hoor ik dat mensen zich zorgen maken over het toenemend aantal winkels dat gedwongen of ongedwongen sluit. De leefbaarheid van de stad dreigt aangetast te worden is dan het gezegde. Ik ben het daar volledig mee eens. Winkels zijn een belangrijke en misschien wel onmisbare schakel daar waar het de leefbaarheid van een stad betreft. Een stad kan alleen bruisen met een florerende middenstand. Een stad zonder winkels is als taart zonder slagroom. Stel je Doesburg zonder winkels voor. Wat hebben we aan een muziekdag zonder winkels, wat hebben we aan Hanzefeesten of een Braderie zonder winkels en wat moeten we met de kerstmarkt zonder winkels. Wat hebben we aan mooie winkels als de bewoners van de stad daar alleen maar mee pronken met hun bezoek. Alleen van mooie woorden kan de verlichting niet branden. Alleen van mooie woorden kan een winkelier niet bestaan. Het gaat niet om de hoogte van de huurprijs van de panden, het gaat niet om de bereikbaarheid van de winkels in de stad, het gaat om de bereidwilligheid van onze mede stadsgenoten om te besteden in de stad. Te vaak hoor ik “u zit hier zeker nog niet zo lang?” Wat is lang, is dan mijn wedervraag. Onze stadsgenoten weten niet wat deze stad te bieden heeft, ze weten niet wat er wordt aangeboden, maar ze hebben ook niet de moeite genomen zich in deze stad te verdiepen. Ze maken zich zorgen over de leefbaarheid van de stad als gevolg van een toenemend aantal winkels dat haar deuren sluit. Wat jammer hoor ik dan. U was er zelf bij!! We zijn wie we zijn, we doen wat we doen, maar soms moet je even stilstaan bij jezelf.